تحلیل ساختاری خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی بر اطمینان تصمیم گیری مسیر شغلی با میانجی گری مهارت های آمادگی فرصت یابی حرفه ای

هدف پژوهش تحلیل ساختاری تأثیرگذاری مهارت‌های آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای دانشجویان پزشکی بر روابط بین خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی و اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی بود. جامعه آماری دانشجویان پزشکی کرمان بود که 185 نفر به روش طبقه‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس‌های خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی، اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی، آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای استفاده شد. تحلیل معادلات ساختاری با روش حداقل مربعات جزئی انجام پذیرفت مدل اندازه گیری شامل پایایی شاخص‌ها (ترکیبی و آلفا)، روایی همگرا و واگرا مورد بررسی قرار گرفتند و اصلاحات لازم انجام شد. مدل ساختاری شامل بارهای عاملی، آزمون معناداری و شاخص ضریب تعیین بود که برای بررسی فرضیه‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. یافته‌ها نشان داد خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی با مهارت‌های آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای ارتباط مثبت و معنی داری (0.001P<) دارد و مهارت‌های ریسک پذیری و خوش بینی با اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی ارتباط منفی و معنی داری (0.01P<) دارد اما پشتکار با اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی ارتباط معکوس و معنی داری (0.001P<) دارد و ریسک پذیری نقش میانجی معکوس و پشتکار نقش میانجی مثبت بین خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی با اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی دارند (0.001P<). نتایج نشان می‌دهد که خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی باعث توسعه مهارت‌های فرصت‌یابی حرفه‌ای شده و انتخاب‌های مسیرشغلی را سرگشاده می‌کند و منجر به آفریدن، بازشناختن و بهره‌ور شدن فرصت جدید و در نهایت پرورش پیشرفت توسعه مسیرشغلی خواهد شد. لذا تجهیز شدن به مهارت‌های فرصت‌یابی حرفه‌ای منجر به سازگاری بیشتر با تغییرات امروزی مسیرشغلی، بهبود شایستگی تصمیم‌گیری مسیرشغلی و در نهایت توسعه حرفه در زندگی می‌شود.

خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی، فرصت‌یابی حرفه‌ای، اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی