بحران آب در آسیاي مرکزي و نهادهاي بین المللی

اکوسیستم آسیاي مرکزي وابسته به آب رودها و دریاچه هاي منطقه است . به دلیل واقع شدن در یک محیط ناپایدار، منازعات بر سر آب به عنوان یک تهدید بالقوه باقی مانده و منطقه آسیاي مرکزي را با بحران روبه رو ساخته است. این نوشتار با تکیه بر مفاهیم بحران آب و همگرایی و واگرایی ب ه دنبال آن است تا ریشه هاي بحران آب در آسیاي مرکزي را شناسایی کرده و به این پرسش پاسخ دهد که با توجه به شرایط موجود و سیاست هاي اتخاذ شده توسط حاکمان کشورهاي منطقه، بحران آب در نهایت این کشورها را به سمت همگرایی سوق خواهد داد یا موجب واگرایی بیشتر خواهد شد؟ و با توجه ب ه سوابق تاریخی، سیاسی و اقتصادي موجود در منطقه چه ساز و کار یا نهاد بین المللی می تواند زمینه هاي همگرایی کشورهاي آسیاي مرکزي در مورد منابع آبی را تسه یل نماید. به عنوان یک پاسخ احتمالی به نظر می رسد با توجه به میراث مدیر یت آب اتحاد جماهیر شوروي، عدم توازن در دسترسی به منابع انرژي، عدم شفافیت قوانین بین المللی و نیز استفاده نادرست از منابع آب، بحران آب در آسیاي مرکزي بیشتر به نزاع و درگیري نزدیک است تا شکل گیري همکاري هاي گسترده منطقه اي. بنابراین افزایش همکاري کشورهاي منطقه در مورد مسئله آب نیازمند ورود نهاد هاي بین المللی است . در این راستا مرکز منطقه اي سازمان ملل متحد براي دیپلماسی پیشگیرانه در آسیاي مرکزي که یکی از عمدهترین فعالی ت هاي آن کمک به حل بحران هاي زیست محیطی و به ویژه بحران آب در منطقه است می تواند نقش قابل توجهی داشته باشد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی- تحلیلی است

آسیاي مرکزي، بحران آب، واگرایی، امنیت و سازمان ملل متحد