اَعلام، شامل جزئیاتی متنوّع، همواره حضوری مؤثّر در كیفیت سبک بلاغی ادبیات ملل؛ از جمله شعر فارسی داشته اند. درک مفهوم بسیاری از اشعار، با درک ساختار تصویریِ اسامی خاصّ آنها پیوند دارد. با توجّه به این اهمیّت، موضوع مقالة حاضر، بررسی كاركرد تصویریِ اَعلام اشخاص در غزلیات سنایی، عطّار و مولوی است. برای این پژوهش، آن دسته از اَعلام كه یا در حکم تصویری كامل و یا به عنوان بخشی از یک فرایند تصویری، به انتقال ذهنیات شاعر مدد رسانده اند، بررسی شدند. در غزلیات سنایی 277 ، در غزلیات عطّار 182 و در غزلیات مولوی 433 تصویر با اَعلام اشخاص شکل گرفته است. این سه شاعر، چنان به ساخت تصاویر ادبی با اَعلام تشخّص داده اند كه میتوان آن را از مختصّات سبکی شعر آنها دانست. در این راستا، سنایی از نماد، تلمیح، تشبیه، استعاره و كنایه؛ عطّار و مولوی نیز از تلمیح، تشبیه، نماد، استعاره و كنایه بیشترین بهره را برده اند. جنبه ای دیگر از یافته ها نشان میدهد، بیشترین كاركرد محتوایی موضوعیِ اَعلام اشخاص در غزل مولوی، در زمینة عارفانه روی میدهد. در غزل سنایی و عطّار نیز تلفیقی از كاركرد عارفانه و عاشقانه دیده میشود كه ظرایف هر یک را در متن خواهیم دید.
کلید واژگان :اَعلام اشخاص، تصویر بلاغی، غزل سنّتی، سنایی، عطّار، مولوی.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک