ادبيات سياسي و اجتماعي هر ملتي بازتاب انديشه های آن ملت و بستر انعكاس وقايع آن جامعه است؛ چرا كه ادبيات ريشه در سرشت و ذات هر انساني دارد. هر ادبياتي درون مايههای خود را از رخدادهای عصرش ميگيرد؛ احساس ميهن پرستي، آزادی خواهي، ملي گرايي، شاعران را بر مي انگيزد تا با زبان گويای شعر، به بيان جريان های سياسي و احوال اجتماعي جامعه خود بپردازند. ادبيات پايداری معاصر ايران را به سه دوره مشروطيت، عصر پهلوی و روزگار انقلاب اسلامي تقسيم كردهاند. يكي از پيشروان ادبيات پايداری معاصر كه شعر او در دوره مشروطيت نمود بيشتری يافت، عارف قزويني است كه بن مايههای ادبيات پايداری در اشعار مزيّن است و اين لقب به راستي زيبنده » شاعر ملي ايران « سياسي و اجتماعي وی ديده ميشود. او به لقب عارف و شعر اوست. در اين مقاله كوشش شده است تا به شيوه توصيفي تحليلي مضامين ادبيات پايداری در ديوان عارف قزويني بررسي شود. از ميان اين مضامين ميتوان به اين موارد اشاره كرد: واقع سرايي، مبارزه با بيدادگری، نكوهش سردمداران داخلي، هجو دشمنان خارجي، ميهن پرستي، ستايش آزادی و... .
کلید واژگان :ادبيات پايداری، عارف قزويني، ديوان اشعار
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک