ارتباطات اثر بخش انسانی با تاکید بر آموزه های تربیتی و ارتباطاتی دین اسلام

يكي از مباحث مهم مطرح شده در شریعت اسلامي، فلسفه ارتباطات انسان و پیوند آن با مقوله تربيت می باشد. انسان با اينكه موجود كمال خواه و درتكاپوي كمال جويي است ولي او ازصفت مخلوقيت و بندگي برخوردار است وخود، خالق خويش نيست تا تمام نيازهاي خودرا تأمين كند بلكه موجودی ناتوان و نيازمند به برقراری ارتباطات با خداوند و همنوعان خود در زندگي مادي و معنوي است.انسان گذشته از اينكه هر لحظه نياز به خالق هستي دارد، نيازمند به شناخت و معرفت خود است و تا نيروي فطري و خداجوي خويش را نشناسد و به رشد و پرورش آن نپردازد و به اهداف و سرانجام خودفكر نكند، گرايش خداپرستي او به خاموشي مي گرايد و از ياد خدا غافل مي گردد.به اين سبب شناخت خداوند از طريق شناخت خود انسان حاصل مي شود.براين اساس هر فرد در زندگي اجتماعي خويش نياز به تعامل و ارتباطات با دیگران دارد و بدون توجه به آن، تداوم زندگاني مادي و معنوي او با مشكل و موانع رو برو خواهد شد. آنچه که در این میان از اهميت بالايي برخوردار است نحوه ارتباطات و تعامل انسان ها باهمديگر است.آيا رابطه انسان ها با معيار تعادل، تساوي و برادري استوار است؟چه ارتباطی میان روابط انسانی و رشد و تربیت وی وجود دارد؟در اينجاست كه بايد به تحليل و تبيين این موارد پرداخت تا مشخص شود اسلام، ارتباطات انسان باخالق خویش، ارتباطات انسان باخود و در نهایت ارتباطات اجتماعی که متناسب باشئون وكرامت وی مي باشد و تربیت شایسته انسانی راترسيم مي كند، چگونه است؟

ارتباطات انسانی، تربیت، گفتگو، دین اسلام، توسعه هدفمند