در قرن ششم، شاهد تحوّلات شگرف و بنیادینی در عرصه¬ی هنر هستیم تا حدّی که نخستین بارقه¬های تعالی و پیچیدگی در هنر دوران اسلامی در این دوره¬ مشاهده می¬شود. این اتفاق برای شعر نیز می¬افتد و تصویرهای شعری به یکباره از آن ساحت ساده¬ی سبک خراسانی خارج می¬شوند و پا به اقلیم پیچیدگی و مفهومی¬شدن می¬گذارند. این روند رو به پیچش به واسطه¬ی عنصرها و ابزارهایی صورت می¬گیرد که در مسیر سلوک به سازه¬ی تصویرها افزوده شده است؛ عناصری چون شگردهای آمیغی یا صناعات کنایه¬محور.
