تأمل در ساختار بلاغی و هندسه¬ی تصویرهای منوچهری، تمایز آشکار و میزان تفاوت دیدِ زیباشناسانه¬ی او نسبت به دیگر هنروران سبک خراسانی را پدیدار می¬سازد و گستره¬ی این اختلاف، او را تا مرز یک نبوغِ ادبی و تا سرحد یک شاعر یگانه و بی¬تکرار ـ خاصه در توصیف تصویرهای طبیعت ـ بالا می¬برد. بررسی و سنجش ابزارهای ادبی و عنصرهای بلاغی موجود در زبان شاعران، یکی از شیوه¬های دقیق برای شناخت و ترسیم سیر تطوّر تصویرهای شعری است. در این روش، بررسی شمار و شیوه¬ی بیان عنصرهای ادبی برای انتقال صور نوین ذهنی اهمیت به-سزایی دارد و لذا بحث «بسامد» در اولویت قرار می¬گیرد. این جستار که با روش کمّی و آماری نوشته شده است، به بررسی آماری شگردهای منفرد و صناعات آمیغی بلاغی در 500 بیت از تصویرهای 6 شاعر شاخص سبک خراسانی (رودکی، فردوسی، عنصری، فرخی، منوچهری و ناصرخسرو) می¬پردازد. نتیجه¬ی این مطالعه نشانگر تمایز هندسه¬ی تصویرهای شعر منوچهری با دیگر شاعران این سبک است. در حالی که بیشتر کوشش شاعران این سبک مصروف بهره¬گیری از شگردهای منفرد و آفرینش تصویرهای ساده و به دور از پیچیدگی می¬شود، منوچهری با لحاظ استفاده از ابزارهای بلاغی آمیغی برای آفرینش تصویرهای شاعرانه در تمام سبک خراسانی یگانه جلوه می¬کند و از این منظر، او پیشاهنگ شاعران سبک¬های آذربایجانی، عراقی و هندی است؛ شاخه¬ای از تصویر که اوج حضور و بسامد آن را به عنوان عاملی سبک¬ساز در سبک هندی می¬توان مشاهده کرد.
کلید واژگان :منوچهری، سبک، شگردهای ادبی منفرد، صناعات آمیغی.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک