بررسی تطبيقی شيوه های تعذیب و شكنجه در شاهنامه، ايلياد و رامايانا

شکنجه، همواره از مهم ترین راه های ایجاد وحشت در برخورد با مخالفان بوده و آثار اغلب نویسندگان و شعرای برجسته از گذشته های دور، بعنوان اَسناد مکتوب کهن، حاوی گزارش هایی از شیوه های سبُعانۀ تعذیب و شکنجه هایی است که می تواند در مطالعات مردم شناسی و بویژه شناخت سیمای فرمان روایان سرکش به کار آید. نوشتار حاضر با در نظر گرفتن این نکته که یکی از بهترین روش های تبیین هر مسأله ای مقایسة آن با نمونه ای هم شأن و هم جنس است، بر اساس مکتب آمریکایی در مطالعات ادبیات تطبیقی و با روش توصیفی- تحلیلی، شیوه های تعذیب و شکنجه را در حماسه های سُترگ شاهنامه، ایلیاد و رامایانا مورد کاوش قرار داده تا ضمن بررسی چگونگی رویکرد سه اقلیم حماسه ساز جهان نسبت به این مقوله، به این پرسش پاسخ دهد که شکنجه اساساً برای چه مقاصد و انگیزه هایی به کار می رفته است؟ یافته ها نشان می دهد، اغلب شکنجه ها در غیاب نظام قضایی منسجم به عنوان روشی در مجازات، به قصد انتقام گیری و با انگیزۀ نابودی مخالف، صورت می گرفته است. پاره ای از شیوه های شکنجه در این سه اثر، مشابه یا نزدیک بهم بوده؛ امّا در برخی موارد، شکنجه به جغرافیای خاصّی محدود بوده است. شاهنامه، بیش ترین و رامایانا، کم ترین بسامد شکنجه را به خود اختصاص داده اند. وحشتناک ترین و بی رحمانه ترین شکنجه ها از قبیل به سیخ کشیدن، سوراخ کردن شانه، شکم دریدن، بر خام دوختن، سوراخ کردن بینی، پی و پوست کندن و زنده به گور کردن، تنها در شاهنامة فردوسی بازتاب داشته است.

ایلیاد، حماسه، رامایانا، شاهنامه، شكنجه.