رفاه و تأمین اجتماعی به عنوان یکی از مشخصه¬های جوامع متمدن و پیش¬رفته، مؤلفه¬ای است که امروزه در سیاست¬های کلان کشورهای جهان، جایگاه ارزنده¬ای دارد. روی¬کردی که درنظام¬های گذشته کم¬تر بروز و خودنمایی داشته است. به گواه مورّخان و محقّقان و با توجّه به متن شاهنامه به عنوان یکی از اصیل-ترین متونی که ما را از اوضاع ایران قبل از اسلام آگاه می¬کند، پرداختن به مقولۀ رفاه و تأمین اجتماعی در صدر سیاست¬های کلان پادشاهان ایرانی قبل از اسلام از دورۀکیانیان تا ساسانیان بوده است. یکی از مهم-ترین ابزارهای تأمین رفاه اجتماعی، بهبود شرایط صنعتی کشور است که به آبادانی و توسعۀ کشور و بهبود معیشت مردم می¬انجامد. امری که علی¬رغم پُر هزینه بودن به دلیل توجّه رد انواع و گونه¬های آن در این اثر به منظور دست¬یابی به رفاه و تأمین اجتماعی پرداخته است. نتیجه نشان می¬دهد که پرداختن به امر صنعت که از سنگین¬ترین و پرهزینه¬ترین برنامه¬های کشوری است، همواره درشاهنامۀ فردوسی از طرف پادشاهان برای ارائۀ خدمات اجتماعی به عنوان ارکان رفاه و تأمین اجتماعی مورد توجّه واقع شده است. روش به کار رفته در این پژوهش روش توصیفی ـ تحلیلی با تکیه بر پژوهش میان رشته¬ای است.
کلید واژگان :ایران قبل از اسلام، خدمات اجتماعی، رفاه و تأمین اجتماعی، شاهنامه فردوسی، صنعت.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک