تأثير ويژگيهاي شخصيتي بر كيفيت زندگي كاري با نقش ميانجي كيفيت خواب رانندگان شركت اتوبوس راني

زمینه و هدف: یکی از عوامل اثرگذار بر آسیب‌پذیری کیفیت زندگی کاری، شخصیت است. صفات شخصیتی از طریق اثرگذاری بر تفسیر فرد از رویدادهای محیطی، فرایند انطباق و سلامت روانشناسی و جسمی را تخریب و یا تسهیل می‌کند. این پژوهش قصد دارد تأثیر ویژگی‌های شخصیتی بر کیفیت زندگی کاری با نقش میانجی کیفیت خواب را موردبررسی قرار دهد. روش: پژوهش حاضر با هدف کاربردی و از نوع همبستگی می‌باشد که هدف آن، بررسی رابطۀ متغیرهای موجود در پژوهش می‌باشد. جامعۀ آماری این پژوهش، کلیۀ رانندگان شرکت اتوبوس‌رانی شهر تهران به تعداد 1250 نفر بود که از بین آن‌ها، تعداد 294 نفر به روش تصادفی ساده و با استفاده از فرمول کوکران انتخاب شد. ابزار اصلی مورداستفاده در این پژوهش، پرسشنامه (برای سنجش ویژگی‌های شخصیت، چهارعاملی آیزنک (1977) با 48 گویه، پرسشنامۀ کیفیت خواب پیتسبرگ (بویس و همکاران، 1989) با 19 گویه و پرسشنامۀ استاندارد کیفیت زندگی کاری گروه ووکول (1996) با 36 گویه) بود که روایی آن از روش محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ تأیید شده است. برای بررسی نرمال‌بودن داده‌ها از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف، برای تحلیل داده‌ها از روش معادلات ساختاری و برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات از نرم‌افزار SPSS23 و Smart PLS2 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج آزمون سوبل نشان داد که کیفیت خواب به‌عنوان متغیر میانجی در اثرگذاری ویژگی‌های شخصیت بر کیفیت زندگی کاری مطرح است. همچنین ویژگی‌های شخصیت بر کیفیت خواب (312/3=t و 289/0=β)، کیفیت خواب بر کیفیت زندگی رانندگان (289/2-=t و 186/0-=β) و ویژگی‌های شخصیت بر کیفیت زندگی کاری (658/6-=t و 558/0-=β) تأثیر دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات نامطلوب کیفیت خواب بر روند کاری رانندگان، مدیریت ویژگی‌های شخصیتی آن‌ها سبب خواهد شد تا سطح کیفیت زندگی کاری آن‌ها بهبود یابد.

ویژگی‌های شخصیتی؛ کیفیت زندگی کاری؛ کیفیت خواب؛ رانندگان شرکت اتوبوس‌رانی