روایتی دیگر از داستان نوفل و مجنون (بر پایۀ نوفل نامۀ کُردی گورانی از میرزا شفیع)

یکی از پرآوازه ترین داستان های عاشقانه در ادب پارسی و عربی، داستان لیلی و مجنون است. نخستین بار در ادب فارسی، حکیم نظامی گنجوی این داستان را به نظم درآورد. در مقام جواب گویی و تقلید از وی، شاعران بسیاری این داستان را منظوم ساخته اند؛ در میان این روایات، منظومه¬ی «نوفل نامه/ نوفل و مجنون» سروده ی میرزا شفیع کُلیایی، شاعر کُرد زبانِ سده ی دوازدهم و اوایل سده ی سیزدهم هجری، روایتی تازه است که ناشناخته مانده است. اهمیت این روایت در آن است که شاعر کُرد زبان توانسته است با قدرت شاعرانه ی خود و نیز با به کارگیری عناصر داستان به ویژه شخصیت پردازی بی نظیر، دست به آفرینش اثری دیگرگون بزند .در این مقاله نگارندگان می کوشند ابتدا پیرامون پیشینه و نسخه های این روایت در ادبیّات کُردی اطلاعاتی به دست دهند، سپس ضمن بیان احوال و آثار شاعر، روایت او را با روایت نظامی- بخش نوفل و مجنون-مقایسه نمایند.

لیلی و مجنون؛ نظامی؛ میرزا شفیع؛ ادبیات کُردی؛ نوفل و مجنون.