تحلیل خاطره‌نوشتۀ نورالدّين پسر ايران از منظر عنصر شخصیّت

كتاب نورالدّين پسر ايران، خاطره‌نوشته‌‌ای از دوران دفاع مقدّس است که با توجّه به ویژگی‌هایش، در حوزۀ ادبيّات داستاني قرار مي‌گيرد. از آنجا که يكي از عناصر كليدي و بسيار تعيين‌كننده در داستان‌نويسي امروزي، پرداختن به شخصيّت و شخصيّت‌پردازي است، در نوشتار حاضر به مقولۀ شخصیّت در کتاب یادشده می‌پردازیم. مسئلۀ اصلی پژوهش یافتن و دسته‌بندی ویژگی‌های شخصیّت‌پردازی در این کتاب است. نتایج اين بررسي نشان مي‌دهد، در كتاب نورالدّين پسر ايران تاحدودي محور داستان حول شخصيّت اصلي مي‌چرخد و شخصيّت‌هاي فرعي در جهت كمك به پيشبرد شخصيّت اصلي نقش ايفا مي‌كنند و داستان را پيش مي‌برند. نويسنده بيشتر از شيوۀ گزارشي استفاده کرده ‌است و در معرّفي شخصيّت اصلي داستان از روش نمايشي بهره برده است. شخصیّت اصلی کتاب، ایستاست؛ امّا در شکل‌گیری برخی از شخصیّت‌ها شاهد تحوّل و پویایی هستیم. نویسنده به دو شيوۀ مستقيم و غيرمستقيم به توصيف شخصيّت‌ها مي‌پردازد. عمدۀ شخصیّت‌پردازی کتاب، به روش مستقيم است. در مواردی نیز نویسنده از روش غیر مستقیم سود جسته است؛ از جمله از طریق گفتگو، جريان سيّال ذهن، عمل و رفتار (نمايش)، توصيف ظاهر و نام شهرهاي مختلف، به شخصیّت‌پردازی دست زده است؛ همچنین او با استفاده از زاويۀ ديد و زمان و مکان به پردازش شخصيّت‌های کتاب اقدام کرده است. در این کتاب، شخصيّت‌ها به دو صورت بیرونی و درونی نمود یافته‌اند.

ادبیّات دفاع مقدّس، خاطره‌نوشته، نورالدّين پسر ايران، شخصيّت‌پردازي.