در تكاپوي پيشرفت جوامع دانايي بنياد، دانش به عنوان منبعي اساسي در اجراي وظايف سازمان ها در نظر گرفته مي شود. پويايي سازمان ها، فرهنگ، فناوري، عمليات، سيستم ها و تمامي رويه هاي موجود مبتني بر دانش پژوهشي است. مديريت اين دانش كه دو عنصر مهم يعني مديريت پژوهش محور و پژوهش مديريت مدار دارد، در سازما ن هاي يادگيرنده نمود پيدا مي كند. سازمان هاي يادگيرنده پديده هايي هستند كه با شروع دهة 90 ميلادي مطرح شدند. علت پديدار شدن چنين سازمان هايي، شرايط، نظريه ها و تغيير و تحول در محيط هاي سازماني قبل از دهه مذكور بوده است؛ به گونه اي كه تمام سازمان ها تلاش گسترده اي براي بقاي خود آغاز كردند. آن ها براي آن كه بتوانند خود را در محيط پر تلاطم اطراف حفظ كنند، بايستي از قالب هاي غيرپويا خارج شده و به سمت سازمان يادگيرنده متحول شوند. يعني در ساختار و بنياد خود، تغييرات عميقي ايجاد كنند. سازمان يادگيرنده عبارت است از مهارت و توانايي سازمان در ايجاد، كسب، انتقال دانش و اصلاح رفتار براي انعكاس دانش و بينش جديد. در اين مقاله، ضمن اين كه به ارتباط بين مديريت با دانش و پژوهش و نقش اين سه در سازما نهاي يادگيرنده اشاره مي شود؛ سلسله مراتب و انواع دانش مورد نياز در چنين سازمان هايي مورد مداقه قرار خواهد گرفت. در نهايت، الگوي نظام مندي براي مديريت دانش پژوهشي ارائه مي شود.
کلید واژگان :سازمان يادگيرنده، مديريت دانش، پژوهش، مديريت پژوهش.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک