بررسی تطبیقی بن‌مایۀ عشق به وطن در شعر پایداری فارسی و عربی

ادبيات پايداری شاخهای از ادبيات اسـت و بـه اشـعاری اختصـاص دارد کـه نتيجـۀ مقاومـت و دلاورمردیهای يک ملّت يا قوم در برابر هر گونه تجاوز، ظلم و ستم اسـت. بـا نگـاهی بـه ادبيـات کشورهای درگير جنگ داخلی يا خارجی درمیيابيم که اين نوع از ادبيات نزد آنها جايگـاه ويـژهای دارد. دو کشور ايران و فلسطين از اين منظر نقاط اشتراک زيادی دارند. وطندوسـتی يـا عشـق بـه ميهن يکی از مهمترين بنمايههای اشعار شاعران اين دو ملّت است. مقالۀ حاضر کوشـيدهاسـت بـا بررسی هفت ديوان شعر از اين زبانها و انتخاب نمونههايی از دريای بيکران وطندوستی آنهـا، بـا استفاده از روش توصيفیـ تحليلی به بررسی و تبيين اين حس در اشعار آنان بپردازد. نتايج پـژوهش حاکی از وجود اشتراکهايی در زمينۀ ستايش سرزمين و افسوس بر گذشتۀ آن، تشبيه وطن به مـادر و محبوب، ناراحتی از اوضاع کشور، ستايش آزادیخواهان و بهرهگيری از ميراث گذشته و... است

ادبيات تطبيقی، شعر پايداری، وطن، ايران، فلسطين