ارزیابی کیفیت زندگی شهری در مناطق حاشیه نشین با استفاده از مدل تحلیل عاملی (مطالعه موردی: مناطق حاشیه نشین شمال تبریز)

كيفيت زندگي شهري يكي از مهمترين حوزه هاي مطالعات شهري در كشورهاي مختلف است. اين مهم به دليل اهميت روزافزون مطالعات كيفيت زندگي در پايش سياست هاي برنامه ريزي شهري و نقش آن به عنوان ابزاري كارآمد در مديريت و برنامه ريزي شهري است. بنابراین شهر به عنوان بستر زيست انسان شهرنشين، نيازمند تامين استانداردهايي است كه در يك نگاه مي توان آن را استانداردهاي كيفيت زندگي ناميد. هدف این مقاله بررسی کیفیت زندگی شهری در مناطق حاشیه نشین شهر تبریز می باشد. روش تحلیل از نوع توصیفی – تحلیلی است. برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و پیمایشی با استفاده از پرسشنامه و برای سنجش کیفیت زندگی در مناطق حاشیه نشین شهر تبریز از روش تحلیل عاملی و همچنین آزمون میانگین آماری t-Test استفاده گردیده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که بالاترین سطح رضایت حاشیه نشینان به ترتیب در مورد امکانات بهداشتی، امکانات آموزشی و رضایت از روابط با همسایه ها با ارزش های میانگین 3.86، 3.84 و 3.75 و پایین ترین سطح رضایت نیز در مورد متغیرهای توزیع درآمد و ثروت، احساس تعلق و وضعیت اقتصادی به شهر به ترتیب با ارزش میانگین های 1.93، 2.04 و 2.14 می باشد. نتایج تحقیق نیز نشان می دهد که حاشیه نشینان به شهر ساکن در آن احساس تعلق نمی کنند، همچنین نسبت به مردم شهر اعتماد ندارند و از وضعیت اقتصادی موجود، فرصت های شغلی و توزیع درآمد و ثروت رضایت بالایی ندارند، درحالی که از امکانات موجود در شهر همچون امکانات بهداشتی و درمانی، آموزشی، حمل و نقل عمومی، جمع آوری زباله و ... رضایت بالایی دارند.

کیفیت زندگی، مناطق حاشیه نشین، مدل تحلیل عاملی، تبریز.