صدا، جهاني را به درون انسان مي آورد و نفوذ آن، تنها با دامنه تخيل انسان محدود مي شود. حال آنکه تصوير، انسان را به درون جهان مي برد و نفود آن، تنها در حد منظور فرستنده محدود مي ماند. از اينجاست که راديو را تفسير ناپذير، اما تفسيرساز مي خوانند. به ديگر سخن، در رسانه جمعي راديو، برنامه ساز نمي تواند به تفسير متن برنامه دست زند بلکه مخاطب، خود با زمينه هاي روان شناختي و جامعه شناختي به صحنه مي آيد و با تخيل خود به تفسير متن دست مي زند. در اين مقاله سعي بر آن داريم تا بعد از معرفي سازمان راديو و کاربردهاي آن و بيان تاريخچه پيدايش راديو در ايران، راهکارهاي مديريتي براي سازمان صدا و سيما به منظور مديريت هر چه بهتر آن ارائه نمائيم.
