آغاز دعوت وهابیان به سال ۱۱۵۷ هـ.ق. برمی‌گردد، زمانی که محمدبن عبدالوهاب نجدی (۱۱۱۵ - ۱۲۰۶ هـ.ق.) مدعی دعوت مردم جزیرة العرب و سایر مناطق اسلامی شد، که مسلمانان را به توحید خالص در برابر کفر و شرک فرا می‌خواند(!). اندیشه‌های او متأثر از آموخته‌ها، آموزندگان، مسافرت ها، شرایط اجتماعی، سیاسی، مذهبی جهان اسلام، بویژه حجاز، ریشه‌های سلفی‌گری، حاکمیت ترکان عثمانی و واکنشی در برابر حکومت شیعیان ایران بود. ریشه آشکار افکار وآراء او، ظاهرگرایی، جمودگرایی، خشونت‌گرایی، شعوبی‌گری و ریشه پنهانش، ایجاد اختلاف، رقابت، درگیری، خون ریزی و ویرانی بود، که تأثیرپذیری از استعمارگران و حمایت آنان، او را در دعوت خویش مصمم ساخت. با توجه به این مسائل، طبیعی است که عده‌ای را خوش آید و عده‌ای را خشمگین سازد. در حالی که این اندیشه و روش، بر خلاف قرآن کریم، سنت نبوی و سیره پیشوایان معصوم شیعه علیهم‌السلام می‌باشد... و یکی از آثار عمده عملکرد وهابیان، دشمنی با اهل‌بیت رسول خدا علیهم‌السلام و ولایت علوی بود. در این رساله، مسایل یاد شده، بر اساس مطالعات کتابخانه‌ای، به انجام رسیده است.
کلید واژگان :وهابیت، تبلیغات جهانی، تبلیغات داخلی، توسعه وهابیت، وهابیت و انقلاب اسلامی ایران، محمد بن عبد الوهاب، رابطة العالم الاسلامی، هیئة کبار العلماء
ارزش ریالی : 150000 ریال
با پرداخت الکترونیک