بررسی رابطه انگیزش و میزان رضایت شغلی کارکنان اداره ورزش و جوانان شهر مشهد

پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر انگیزش و نیز شرایط و عوامل تأثیرگذار بر میزان رضایت شغلی در کارکنان و همکاران اداره ورزش و جوانان شهر مشهد انجام شده است. نمونه مورد مطالعه شامل 60 نفر است که با شیوه هدفمند و بصورت تمام شمار(N=n) انتخاب شد. این پژوهش توصیفی- پیمایشی است و در آن از روش تحقیق همبستگی بهره گیری شده است. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسش نامه رضایت شغلی با 21 سؤال و پرسش نامه نیازهای ERG با 12 سؤال جمع آوری گردید. روایی صوری و محتوایی پرسش نامه ها توسط گروهی از استادان صاحب نظر دانشگاهی تأئید و در یک مطالعه راهنما و با استفاده از ضریب همبستگی آلفای کرونباخ مقدار پایایی پرسش نامه ها به ترتیب 87/0 و 80/0 محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد ارزیابی قرار گرفت. باتوجه نرمال بودن توزیع داده ها، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد، بیشترین میزان انگیزش به عامل فیزیولوژیکی (40/0±83/3) و کمترین میزان انگیزش به عامل رشد (91/0±16/2) اختصاص داشت؛ و نیز بیشترین و کمترین میزان رضایت شغلی به ترتیب به مهارت و روابط اختصاص داشت. همچنین بین اغلب ابعاد انگیزش و رضایت شغلی رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد.(05/0>p). بنابراین انگیزش محصول مشارکت و نتیجه رابطه متقابل فرد با موقعیتی است که در آن قرار میگیرد. و درنهایت این که کارکنان بتوانند خوب مراقبت کنند باید در ابتدا خوب مراقبت شوند آنها یاید احساس ارزش کنند و درمقابل کاری که انجام میدهند بازخورد مناسب و در خور آن دریافت کنند.

سازمان ورزشی، عوامل انگیزشی، رضایت شغلی