تحلیل اثرات گردشگری بر پایداری توسعه اقتصادی در روستاهای پیرامون تنگه واشی مورد مطالعه: روستای جلیزجند

اوضاع نابسامان اقتصاد جهان، امروزه مسبب رقابت جوامع با توجه به مزیت های نسبی، برای بهبود شرایط زیست و فعالیت در نواحی مختلف است. یکی از منابع درآمدزا و قابل ملاحظه برای هرکشور، به ویژه در سکونتگاه های روستایی، مراکز گردشگری ]اکوتوریسم، با جاذبه طبیعی- تاریخی[ است. در این راستا، یکی از مراکز گردشگری که در ایران به شدت مورد توجه واقع شده، محور تنگه واشی است. بالطبع در مسیر ناحیه مذکور، سکونتگاه های مختلفی واقع است که در این بین روستای جلیزجند در ارتباط مستقیمی با محور تنگه واشی قرار دارد. مرور آمارنامه های چند ساله اخیر روستای جلیزجند، بازگو کنندة کاهش جمعیت، نزول میزان موالید و مهاجرت جوانان روستا است. با توجه به نزدیکی روستا با محور مذبور، این سوال مطرح می شود که چرا این جاذبة گردشگری نتوانسته سبب پایداری اقتصاد روستا شود؟ این پژوهش، با هدف سنجش پایداری اقتصاد روستای جلیزجند، روش تحقیق توصیفی- تحلیلی را انتخاب نمود. جامعه آماری مورد مطالعه، روستاییان ( 390تن) روستای جلیزجند هستند که با استفاده از روش کوکران 10درصد ( 39نفر) آنها به عنوان حجم نمونة تعیین شدند برای نمونه گیری نیز از روش تصادفی ساده استفاده شد. مبتنی بر بررسی ادبیات نظری پژوهش، کاهش آسیب پذیری، تنوع بخشی، رفع فقر، سازگاری محیط، کارایی و بهره وری به عنوان معیارهای سنجش سطح توسعه اقتصادی روستا انتخاب شدند. روش، فن و ابزار جمع آوری داده ها و اطلاعات، به ترتیب کتابخانه ای، میدانی، پرسشگری و پرسشنامه بود. برای تحلیل داده ها نیز از آزمون های One-Sample T-Testو Friedmanاستفاده شد. بر اساس پژوهش انجام گرفته، این نتیجه حاصل شد که؛ محور گردشگری تنگه واشی نتوانسته زمینة پایداری اقتصادی روستای جلیزجند را فراهم نماید. چراکه، از بین معیارهای اثر گذار چهار معیار میزان رفع فقر، میزان سازگاری با محیط، میزان کاهش آسیب پذیری و میزان بهره وری در سطح پایداری متوسط تا خیلی کم قرار دارد.

اثرات گردشگری، پایداری توسعه اقتصادی، محور تنگه واشی، روستای جلیزجند