در ادبیات باستان شناسی خاورمیانه، فرهنگ خابور که از سال 1900 پ.م تا 1400پ.م (عصر مفرغ جدید) را در بر می ـ گیرد، برای اولین بار در شمال غرب سوریه در کنار رود خابور شناسایی و توسط چارلز برنی نامگذاری گردید. مشخصه های بارز فرهنگی این دوره برهم آمیختگی طرح های کنده کاری شده، نقوش برجسته و رنگ روی سفال ها می باشد. از جمله نقوشی که در این دوره دیده می شود، تصاویر حیواناتی مانند بز، گوزن و گونه مختلف پرندگان را شامل می شود که با رنگهای قرمز، قهوه ای و سیاه، رنگ آمیزی شده اند و بعضی از آنها بی رنگ هستند که این نوع تزئین در اوایل هزاره دوم قبل از میلاد شروع شده و بر اساس شکل و تزئینات، سفال خابور به دو دوره قدیم و موخر تقسیم می شود. سفال های این فرهنگ در طی کاوشهای باستانشناسی در شمال عراق از محوطه های تایا، تل ال ریماه، نینوا و همچنین در شمال غرب ایران از محوطه های دینخواه تپه، گوی تپه و هفتوان تپه یافت شده است که از میان آنها نینوا و دینخواه تپه، سایت های مهمی بشمار می روند. در نتیجه گیری نیز به تحلیل نقوش حیوانی روی سفال ها بر اساس نقوش موجود و همچنین به حوزه توزیع و برهمکنش های فرهنگی در دو منطقه مذکور پرداخته خواهد شد.
کلید واژگان :فرهنگ خابور، نقوش حیوانی و انسانی، شمال عراق، شمال غرب ایران، حوزه انتشار، عصر مفرغ جدید.
ارزش ریالی : 150000 ریال
با پرداخت الکترونیک