كشور ایران اگرچه سهمی یكسان با كشورهای دیگر از توسعه نداشته اما در این مسابقه جهانی برای نابودی محیط زیست خود، عقب نمانده و مشكلات عدیده ای را در زمینه های مختلف توسعه پایدار، چون فقر و نابرابری مشكلات جمعیتی، بهداشتی و تغذیه ای، مشكلات زیست محیطی چون كاهش جنگلها، بیابان زدایی فرسایش خاك، آلودگی آب، آلودگی هوا، انقراض تنوع زیستی مشكلات مربوط به مواد زاید جامد و پساب ها و... برای خود بوجود آورده كه باید با عزمی ملی برای جبران مافات بپاخیزد و با آگاهی و هوشیاری كامل در رفع مشكلات بكوشد. با پیدایش و گسترش مشكلات زیست محیطی، چه در كشورهای صنعتی و چه در كشورهای درحال توسعه از اوایل دهه ۱۹۶۰ سران و اندیشمندان كشورهای غربی را بر آن داشت به فكر گریز از پیامدهای ناگوار این وضع دلهره آور باشند.هنگامی كه در سال ۱۹۸۷ گزارشی تحت عنوان «آینده مشترك ما» از جانب كمیسیون برانت لند انتشار یافت، مفهوم توسعه پایدار در بحثهای مربوط به محیط زیست در مقابل توسعه در كانون توجه واقع شد و این مفهوم در سال ۱۹۸۰ مورد پذیرش اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت قرار گرفت اما، كلا در محدوده گفت وشنود طرفداران حفاظت محیط زیست محصور ماند و بنابراین تأثیری اندك بر طرز تفكر و بینش دولتها و مؤسسات كمك رسان برجای نهاد.
کلید واژگان :توسعه پایدار، زيست محيطي، فقر، بیابان، برتلند.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک