بکارگیری تکنیک زنجیره بحرانی در مدیریت زمان پروژه های سازمانهای تحقیقاتی

امروزه عدم موفقيت پروژه ها در يك نرخ هشداردهنده قرار دارد، چنانكه طبق آمارهاي ارائه شده تقريباً 30 درصد پروژه ها قبل از تمام شدن منتفي مي شوند يا با شكست روبرو مي گردند. دكتر گلدرات در سال 1997 تكنيك زنجيره بحراني را در راستاي كاربرد تئوري محدوديت ها در حوزه ي كنترل پروژه مطرح نمود. در اين تكنيك سعي شده است تا با در نظر گرفتن وابستگي فعاليت¬ها و منابع و نيز جنبه ي خطاهاي انساني نظير اثر دانش آموزي، قانون پاركينسون، قانون مورفي و...، ضمن كوتاه كردن زمان اجراي پروژه، ايمني زمان تحويل آن نيز تأمين گردد. هدف اين پژوهش بررسي تأثير استفاده از تكنيك زنجيره بحراني در كاهش زمان اتمام پروژه هاي سازمان هاي تحقيقاتي در مقايسه با روش سنتي است. در اين تحقيق ضمن معرفي روش زنجيره بحراني، آن را در يك نمونه ي عملي به كار گرفته ايم. روش تحقيق بكارگرفته شده از نوع توصيفي و مطالعه موردي بوده است. جامعه ي آماري تحقيق حاضر، کلیه پروژه های تحقیقاتی و در دست انجام سازمان مورد مطالعه-مؤسسه هدايت فرهيختگان جوان- و نمونه ی مورد بررسی، پروژه ای از پروژه های در دست اجرای سازمان مذكور انتخاب گرديد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها، از روش¬هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي)و نيز نرم افزارهاي MSP ، CCPM+ و SPSS استفاده شده است. استفاده از اين تکنیک در عمل منجر به كاهش زمان 26 روزه نسبت به برنامه ريزي به روش سنتي گرديد. عليرغم وجود برخي نقاط ضعف در تكنيك زنجيره بحراني، بكارگيري آن در مديريت پروژه هاي سازمان هاي تحقيقاتي مي تواند نويددهنده ي موفقيت بيشتر آنها باشد.

مديريت پروژه، تئوري محدوديتها، زنجيره بحراني، بافر، سازمان¬هاي تحقيقاتي