نظام شهری در کشور ایران تا قبل از شروع قرن حاضر نسبتاً متعادل بوده است اما عوامل زمینه سازی چون بوجود آمدن حکومت متمرکز در ایران و تکیه به درآمدهای نفتی و تزریق حداکثری آن به تهران زمینه تمرکزگرایی در تهران را بوجود آورد و این شرایط به ایجاد فاصله قابل ملاحظه تهران از سایر شهرها و مناطق کشوری پرداخت. به تناسب حکومت متمرکز و تمرکز امور سیاسی- اداری در تهران، تمرکز جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیربنایی نیز در تهران بوجود آمد و این عوامل نیز هر یک به نوبه خود بر تمرکزگرایی تهران دامن زدند. این تمرکزگرایی پیامدهایی را بدنبال داشته است که از یک سو سایر مناطق کشور را از دستیابی به توسعه ای مطلوب بازداشته و از سوی دیگر تهران را با مشکلاتی مواجه نموده که رفع و کاهش آن ها مستلزم شناخت عوامل ایجاد کننده تمرکزگرایی در پایتخت است. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه انجام توصیفی – تحلیلی است. بنابراین با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به بررسی روند شکل گیری تمرکزگرایی در تهران پرداخته می شود. نتایج تحقیق نشان می دهد که استقرار درازمدت دولت مرکزی در تهران ساختار سیاسی و اداری متمرکزی را در این شهر پایه ریزی نموده است که نتیجه طبیعی آن زهکش نمودن بخش وسیعی از جمعیت، فعالیت و امکانات به این محدوده جغرافیایی بوده است بگونه ای که اغلب امکانات مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی یا در تهران متمرکز هستند و یا از تهران کنترل می گردند.
کلید واژگان :تمرکزگرایی، حکومت متمرکز، توسعه نابرابر، تهران.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک