جابه جایی واجی در گفتار فارسی زبانان

یکی از موضوعات اساسی نظریه واج شناسی، جا به جایی واجی یا قلب است. قلب فرایندی است که در زبان گفتاری اتفاق می افتد، یعنی؛ در همنشینی عناصر اولیه برای ساختن واحدهای بزرگتر، جای دو عنصر با یکدیگر عوض می شود. در ابتدا این دیدگاه در مکتب نو دستوریان به وسیله استهف و بروگمان (1878) مطرح شد.هدف این مطالعه توصیف علل جابه جایی واجی درگفتار فارسی زبانان است. در این پژوهش از روش توصیفی استفاده شده و از طریق مشاهده و ضبط کلمات اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردیده است. جامعه نمونه تحقیق، 50 نمونه از افراد بزرگسال وکودکان شهر تهران بوده است. یافته های به دست آمده عبارتند از: جابه جایی واجی به علت عادات نادرست هنگام خواندن متن یا نوشتن املا، ضعف درحساسیت شنوایی، ضعف درحساسیت حافظه دیداری، استرس در هنگام صحبت کردن، سریع حرف زدن، قابل تمایز نبودن آواها و نداشتن اطلاعات در تشخیص آواها اتفاق می افتد.

جابه جایی واجی، واج شناسی، همنشینی، گفتار