جستاری در تبیین دیدگاه‌ مفاهیم مشترک میان معماری پایدار و اصول کهن معماری ایرانی

چندی است که بحث حفظ محیط و جلوگیری از تخریب و آلودگی هرچه بیشتر آن مطرح است. در وادی معماری نیز این نگرش باعث توجه روز افزون به بحث معماری پایدار شده و در این معماری سعی بر این است که به طبیعت احترام گذارده شود. این همان امری است که در معماری سنتی به نحو شاخص به آن توجه نموده اند. حال آنکه احترام معماری پایدار به طبیعت، رنگ و بوی اقتصادی دارد و در معماری سنتی در راستای کمال و احترام به انسان است. بنابراین سوال مطروحه این است که آیا می‌توان با مقایسه تطبیقی مفاهیم معماری پایدار در شیوه نوین آن با معماری بوم‌گرای این سرزمین اصولی یافت که این اصول در اصالت ارزش‌های کیفی معماری سنتی ایران نمود یافته باشد؟روش کلی این تحقیق به صورت تحلیلی- توصیفی است که در چهارچوب معماری پایدار و اصول معماری سنتی ایران صورت پذیرفته است و با تکیه بر جمع آوری اطلاعات اسنادی و مطالعات صورت گرفته قبلی نگارندگان می‌باشد و به ضرورت بازبینی در مفهوم معماری پایدار با ذکر مصادیق آن در ایران و راز ماندگاری معماری سنتی پرداخته شده است. نتایج حاصله از این پژوهش نشان می‌دهد که بسیاری از اصول تثبیت شده معماری پایدار در شیوه نوین را می‌توان در اصالت ارزش‌های کیفی معماری سنتی مشاهده نمود که این خود گواه روشنی بر غنای معماری بومی این سرزمین است. ارزش‌هایی که امروزه پس از قرن‌ها با همان مفاهیم و تنها در قالب واژگانی نو، در معماری روز دنیا از جایگاه رفیعی برخوردار است

معماری پایدار- معماری ایرانی- بوم‌گرایی- معماری سنتی- ماندگاری.