توسعه در تمامی ابعاد آن به چگونگی تفکر انسان وابسته است و چنین تحولی ریشه در باورها , اندیشه ها , آداب وسنن و ... دارد و این اجزا،عناصر تشکیل دهنده فرهنگ یک قوم می باشند و فرهنگ گسترده ترین بستر توسعه همه جانبه است. و توسعه زمانی محقق می شود که فرهنگ متحول شود. توسعه پایدار فرایندي است که تغییر و تحول در استفاده از منابع، جهت گیري توسعه فناوري، هدایت سرمایه گذاري ها و تغییرات نهادي است که با نیازهاي حال و آینده سازگار باشد. از سوي دیگر صنعت گردشگري به عنوان یکی از پدیده هاي سالهاي اخیر نقش عمده اي در رشد و توسعه اقتصادي و تبادلات فرهنگی کشورها داشته است. در این میان گردشگري فرهنگی، نوعی از گردشگري است که گردشگر را به فراگیري، کاوش و کسب تجربه درباره فرهنگ حال و گذشته جامعه دارد. و در واقع بستر ساز تجربه کیفی فیمابین گردشگر و محیط مورد بازدید می باشد. براي رسیدن به تعامل گردشگري فرهنگی توسعه پایدار باید همه اقشار یک جامعه با برنامهریزي مبتنی بر اصول توسعه پایدار تلاش کنند تا این امر به یک فرهنگ عمومی تبدیل شود. از طرفی درست است که کشور ما با داشتن جاذبه هاي بیشمار طبیعی و یادمانه هاي تاریخی و فرهنگی یکی از مناطقی درجهان است که داراي انواع جاذبه هاي فرهنگی و توریستی است، اما مناطق بیابانی ایران نیز داراي ویژگی خاصی هستند. حتی مواردي از آنها، منحصر به فرد بوده و دردیگر کشورهاي جهان نمونه آنها مشاهده نمی شود. لذا، ضمن آن که براي هر ایرانی جالب هستند، براي توریست هاي خارجی به ویژه آنان که باکویر و بیابان و علوم مربوط به آن سروکار دارند (کویرشناسان و بیابان شناسان، باستان شناسان) بسیار جالب و ارزشمندند، هرچند به ظاهر نامساعد براي کشاورزي و دیگر بهره برداري هاي مستقیم از آن به حساب می آیند. این مقاله با چنین دیدي به بیان گردشگري فرهنگی در مناطق بیابانی ایران میپردازد و آن را مقدمه اي بر این نوع گردشگري به شرط مدیریت محیط زیست و حراست از فرهنگ و میراثهاي تاریخی می داند. روش تحقیق در این مقاله از نوع مطالعه اسنادي و کتابخانهاي است.
کلید واژگان :گردشگري فرهنگی، توسعه پایدار، ایران، مناطق بیابانی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک