تحلیل چالش های سیاسی – امنیتی در روابط ایران و پاکستان

عوامل جغرافیایی به ویژه همجواری همچنان به عنوان عنصر مهمی در روابط کشورها نقش آفرینی می کند و بدون در نظر گرفتن روابط کشورها با همسایگان ، برآورد امنیت و منافع ملی آنها امری ناممکن است . شناخت میزان توانایی و آسیب پذیری کشورها ، تابع شرایط جغرافیایی و ژئوپلتیک هر کشور است ؛ اما به عنوان یک اصل کلی در سرتاسر جهان ، همسایگان از نقش منحصر به فرد ویژه در سیاست های راهبردی هر کشور برخوردارند. پاکستان در منطقه شبه قاره ، کشوری است که تنها بیش از نیم قرن از تاسیس آن می گذرد ؛ اما در همین تاریخ اندک موجب بحران های عمده های در منطقه شده است . بسیاری از کارشناسان ، پاکستان را بزرگترین خطر برای امنیت جنوب غرب آسیا و صلح بین المللی می دانند . این کشور محرک اصلی ارعابگری مانند : فروپاشی ها ، خشونت ها ، اعمال تروریستی و به عنوان یک همسایه بد ، مسئول آموزشی و تمویل تروریست ها و گروه های تندرو بوده و هست . به طور طبیعی چنین وضعیتی قطعا بر محیط پیرامونی همسایگان تاثیر گذاری فراوانی خواهد داشت . پاکستان از زمان استقلال ، همواره گرفتار برخوردهای پیاپی فرقه ای و گسترش چشم گیر افراطی گری بوده است. نگرانی عمده این است که گروه های اسلامی این کشور بنیادگرا و افراطی اند و به طور طبیعی محیط داخلی همسایگان پاکستان از جمله ایران را تحت تاثیر خود قرار می دهد. بر این اساس پرسش اصلی این پژوهش این است که مهم ترین چالش و منابع سیاسی-امنیتی در روابط ایران و پاکستان چیست؟ نویسنده معتقد است روند منازعات ایران و پاکستان حول مسائل ایدئولوژیک به نمایندگی مذهب می باشد و ضمناً پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران ، کشورها و سازمان های ضد شیعی به دلیل جلوگیری از صدور انقلاب ایران به فعالیت های گسترده ضد شیعی و ضد ایرانی پرداختند و مناطق جنوب شرق و مرزهای قومی را به شدت متاثر کردند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی-تحلیلی و بر مبنای روش کیفی است. گردآوری ها داده ها از منایع مکتوب و اینترنتی است.

ایران ، پاکستان ، افراطی گری مذهبی ، سازمان های ضد شیعی