سنجش و بررسي سطح توسعه بازار كار مناطق روستايي ايران در برنامه چهارم توسعه

در ميان تفكيك‌هاي متعددي كه در تقسيم‌بندي همه كشورهاي جهان مي‌توان ملاحظه نمود، تقسيم‌بندي مناطق هر كشور بر حسب مناطق شهري و روستايي است. از اين رو، در ادبيات توسعه نيز دستيابي به توسعه مناطق بر حسب اين دو تفكيك، از يكديگر متمايز گرديده و اين تيز به دليل تمايزات ساختاري در ابعاد گوناگون توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي در مناطق روستايي و شهري است. در اين ميان و از بعد توسعه اقتصادي، توسعه بازار كار نيز مي‌تواند به دليل تمايزات ساختاري در مناطق روستايي و شهري از يكديگر متفاوت بوده و از اين رو لازم است تا سطح توسعه اين بازار نيز به تفكيك اين مناطق مورد توجه قرار گيرد. بر اين اساس اين مقاله با هدف اصلي سنجش و بررسي توسعه بازار كار مناطق روستايي ايران طي برنامه چهارم توسعه تدوين گرديده است. براي دستيابي به اين هدف و از ميان شاخص‌هاي متعدد بازار كار، چهار شاخص نرخ مشاركت اقتصادي، نرخ بيكاري، نرخ جمعيت داراي اشتغال ناقص و سهم اشتغال در بخش خصوصي انتخاب گرديده و براي تلفيق شاخص‌هاي مذكور از روش تاپسيس استفاده شده است. نتايج اين بررسي نشان‌دهنده عدم همگني در توسعه بازار كار مناطق روستايي به تفكيك استان‌هاي كشور بوده و استان آذربايجان شرقي به عنوان استاني با بالاترين سطح توسعه بازار كار روستايي تلقي مي‌شود. اين در حالي است كه در طيف ديگر استان‌هاي هرمزگان، چهار محال و بختياري و كهكيلويه و بويراحمد از كمترين سطح توسعه بازار كار مناطق روستايي برخوردار بوده‌اند. اگر چه در مجموع بازار كار مناطق روستايي در سال‌هاي پاياني برنامه چهارم نسبت به سال‌هاي ابتدايي آن بهبود يافته است، اما با اين وجود بازار كار مناطق روستايي از همگني برخوردار نيست. بر اين اساس و از نظر سياست‌گذاري اين يافته‌ نشان‌دهنده لزوم توجه متفاوت به بازار كار مناطق روستايي استان‌هاي كشور است.

توسعه روستایی، بازار کار، مناطق ایران، برنامه چهارم توسعه