بررسی مولفه های ادبیات پایداری در اشعار رضوی

ادبیات، بروز اندیشه¬¬¬ها و عواطف شاعر از رویدادهایی است که در جهان پیرامون وی رخ می¬¬دهد. شاعر این حوادث و رویدادها را تجربه و احساس می¬¬کند و به کمک ذوق هنری خود در زبانی فراهنجار به تصویر می¬¬کشد تا خوانندة شعرش را در فضای فکری و عاطفی خود قرار دهد. بخش وسیعی از آنچه که در ادبیات فارسی بازتاب یافته است؛ پایداری شاعران در برابر مهاجمان به حقوق ملّی، انسانی و نهادهای فرهنگی است. یکی از جریان¬های شعری که این اندیشه¬¬های مقاومت در سروده¬¬هایشان دامنة فراگیری داشته، اشعار رضوی است؛ اشعاری که سرایندگان آن-ها، آن را به عشق مولای خویش، امام رضا(ع) پدید آورده¬اند. نگارندگان در این جستار، در پی پاسخ به این سؤال¬اند که رویکرد شاعران رضوی معاصر به ادب پایداری چگونه بوده و کدام یک از مؤلّفه¬¬¬های آن در اشعار آن¬ها انعکاس داشته است؟ بررسی¬¬های به عمل آمده، نشانگر این است که شاعران رضوی، مولّفه¬¬های مختلف ادب پایداری را در اشعار خود بیان داشته¬اند. یکی از این جلوه¬ها، پایداری در برابر دشمن خارجي است که مؤلّفه¬¬های آن آزادی¬¬خواهی، استعمارستیزی و صلح¬طلبی بوده است. پایداری در برابر دشمن داخلی نیز در اشعارشان بسامد زیادی دارد و شاعران بر مؤلّفه¬هایی چون؛ عدالت¬¬طلبی، مفاسد اجتماعی، فقرو ستم¬ستیزی، بسیار تاکید می¬کنند. پایداری در برابر نفس نیز یکی دیگر از مؤلّفه-هایی است که در شعر و اندیشة شاعران رضوی جایگاهی خاص دارد.

ادبیّات پایداری، امام رضا(ع)، شعر رضوی، مؤلّفه¬¬های ادبیات پایداری.