تاثیر آموزش درمان غرقه سازی تجسمی، بازسازی شناختی وپردازش مجدد بر طرحواره های شناختی بیماران مبتلا به سوگ

هدف پژوهش حاضر تعیین « تاثیر آموزش درمان غرقه سازی تجسمی، بازسازی شناختی،بر طرحواره های شناختی بیماران مبتلا به سوگ» بود. این مطالعه پژوهش شبه آزمایش با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری دربرگیرنده کلیه بیماران داغديده دارای سن 40-20 سال بود که به خاطر داشتن طرحواره هایشناختی وباورهایبنیادین منفی به مراكز مشاوره و درمانی و کلینیک های روان پزشکی شهر تهران در سال 1394 مراجعه نمودند که از طریق روش نمونه گیری در دسترس از بین مراجعین به مراکز مشاوره و درمان و کلینیک های روانپزشکی ، براساس تشخیص بالینی روانپزشک معالج ، افراد مبتلا به اختلال سوگ شناسایی شدند و بیمارانی که با روش غربالگری (پرسشنامه ATQ و مصاحبه بالینی)تشخیص بالابودن باورهایبنیادین منفی گرفتند(نمره های بالاتر از 75)، 30 نفر انتخاب شدندسپس به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه¬ پرسش نامه افکار خودآیند منفی(ATQ) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها و از دو آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که جلسات درمانی « غرقه سازی تجسمی، بازسازی شناختی وپردازش مجدد (EMDR )» توانسته است به طور شایان توجهی از میزان باورهای بنیادین منفی شرکت کنندگان در دوره درمانی بکاهد.

پردازش مجدد، غرقه سازی تجسمی، بازسازی شناختی، بیماران مبتلا به سوگ.