تأثیر استراتژی کارآفرینی در توسعه محصول شرکت‌های فناوری اطلاعات استان تهران (تصمیم‌گیری با روش ANP فازی)

قرن بیست و یکم با سازمان‌هایی پیچیده، پویا و متحول روبرو خواهد بود. سازمان‌هایی که در رقابت جهانی تلاش خواهند کرد تا کالاها و خدمات را با حداکثر سرعت به مشتریان عرضه نمایند. کارآفرینی استراتژیک، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا به نحوی خود را مستقر کنند که قادر باشند به انواع تغییرات محیطی مهم، واکنشی مناسب نشان دهند و فراتر از آن اینکه، به سازمان کمک می‌کند تا مزیت نسبی رقابتی پایدار خود را گسترش دهد و این مهم تنها از طریق ایجاد «جریان‌های مداوم نوآوری» در سازمان عملی می‌گردد. كارآفرینی، خلاقیت و کسب‌وکارهای ریسكی، به‌عنوان سوخت موتور اقتصاد مدرن در نظر گرفته‌شده‌اند. كارآفرینان در رأس کسب‌وکارها قرارگرفته، در جستجوی فرصت‌ها بوده و خلاقیت نیز ابزاری برای موفقیت آن‌ها تلقی می‌شود. كارآفرینان تغییر را به‌عنوان یك پدیده تلقی كرده، همیشه در جستجوی آن هستند، به آن واكنش نشان داده و از آن به‌عنوان یك فرصت استفاده می‌کنند. در حال حاضر بیشتر سازمان‌ها با توجه به اهداف سازمانی و البته اندازه و مقیاس فعالیت‌ها، ترکیبی از روش‌های توسعه محصول و بودجه‌بندی و سرمایه‌گذاری را انتخاب و مورد عمل قرار می‌دهند. آنچه در توسعه محصول مهم به نظر می‌رسد، معماری عناصر هزینه‌ای و درآمدی هر سازمان است تا با توجه به اهداف سازمانی بتواند تناسب را در تهیه، تنظیم، پیش‌بینی، پوشش اهداف، کارایی و اثربخشی ارائه دهد و امکان کنترل و نظارت و مقایسه را در هر زمان و مکانی به وجود آورد. هدف این مقاله ارائه مدل تصمیم‌گیری فرایند تحلیل شبکه‌ای فازی در توسعه محصول شرکت‌های فناوری اطلاعات است تا با در نظر گرفتن عدم قطعیت در تصمیم‌گیری خبرگان رویکرد فازی را در توسعه محصول شرکت‌های فناوری اطلاعات لحاظ و مناسب‌ترین طرح توسعه محصول را با توجه به استراتژی‌های کارآفرینی انتخاب نماید

کارآفرینی، استراتژی، بودجه‌بندی، تصمیم‌گیری، فرایند تحلیل شبکه‌ای، توسعه محصول