فر/فرّه

خوَرنَه (XѵARƎNAH) بر مبنای محتمل¬ترین ریشه¬شناسی، و نیز کارکرد معنایی آن که از طریق کاربردهای مختلف این کلمه در عبارت¬ها و متن¬های گوناگون زبان¬های ایرانی به دست آمده است، از نظر لغوی به معنای «شکوه» است. این واژه به غیر از زبان اوستایی و پهلوی که در آنها با حرف «خـ » (Xѵ-، hṷ-) آغاز شده است (خوَرنَه xѵarənah- و خوَرَّه xwarrah)، در تمام گویش¬های ایرانی، با حرف «فـ » آغاز می-شود. به نظر می¬رسد که همواره در کتیبه¬های فارسی میانة مربوط به دورة ساسانی و نیز در خط پهلوی (که در هر دو به صورت هزوارش آرامی GDE نوشته می¬شود)، این کلمه با حرف «خـ » آغاز شده است، اگرچه فلیپ ژینیو نسبت به این مسئله ابراز تردید کرده است

فر، فره، خوره، فره ایزدی