بینامتنی قرآنی در ادعیه‌ی امام رضا(علیه السلام)

اصطلاح بینامتنیت از اصطلاحات نقد‌ادبی معاصر است و نظریه‌ای است که در قرن حاضر توسط کریستوا زبان‌شناس بلغاری مطرح شده است بر اساس این نظریه«هر متنی بر اساس متونی که پیشتر خوانده‌ایم معنا می‌دهد و استوار به رمزگانی است که پیشتر شناخته‌ایم». امام معصوم قرآن تکوینی است که در خارج تجسم یافته است و تمامی رفتار،کردار و گفتار او ، بازتاب و تجلی آیات قرآن مجید است. با این مبنا،ادعیه‌ی امام رضا(علیه السلام)از منظر نظریه بینامتنی مورد بررسی قرار گرفت که نشان می‌دهد بیشترین شکل بینامتنی قرآنی در این ادعیه به صورت نفی جزئی(اجترار) و نفی متوازی(امتصاص) است واین امر بیانگر آن است که امام(علیه‌السلام) درمناجات خود، ضمن حفظ جوهره قرآنی از عبارت‌های قرآنی به زیبایی بهره برده است.

قرآن، دعا، بینامتنی‌قرآنی، ادعیه‌ی امام رضا