تناقض گویی در شعر بیدل دهلوی

بیدل دهلوی، از جمله ی شعرای توانمند و صاحب نام سبک هندی است که همنوا با شعرای پیشرو سبک هندی، نظیر: کلیم و صائب، تحت تأثیر علل و عواملی همچون : نوسانات فکری، نداشتن تعادل روحی و روانی، قرار گرفتن در موقعیت های مختلف، پرگویی، نیندیشیدن به محور عمودی ابیات و دستیابی به معنی و مضمون جدید و در اصطلاح اهل ادب آن عصر، «معنی بیگانه» ، در خصوص موضوع های اساطیری، تاریخی، مذهبی و ادبی و پدیده های محیط اطراف و طبیعت پیرامون خود به تناقض گویی و خلق معانی و مضامین جدید پرداخته است. منظور از تناقض گویی ، در اشعار سبک هندی آن است که شعرای این سبک، به جهت خلق مضامین جدید و پرهيز از مضامين كليشه اي و تک بُعدی رايج در هنجار ادبی فارسی(سبک عراقی)، با هنجار شکنی و خلاف آمدِ عادت، سنتهای شعری گذشتگان را در هم شکسته و با دادن بار معنایی کاملاً جدید به کلمات، از زوایای گوناگون، به عناصر و پدیده های محیط اطراف خود نگریسته و يك موضوع و پديده¬ی ثابت و متعارف شعري را در دو معناي متضاد از هم(مثبت و منفی یا ستایش و نکوهش) بكار ¬گرفته اند. این مقاله به بحث در زمینه ی موضوع مورد نظر در دیوان اشعار بیدل دهلوی با تکیه بر دیگر شعرای سبک هندی از جمله صائب تبریزی پرداخته است.

سبک هندی، سبک عراقی ، بیدل دهلوی، زاویه دید ، تناقض گویی، خلاف آمدِ عادت، معنی بیگانه