هدف اصلی پژوهش حاضر تحلیل و واشکافی گفتمان الگوی اسلامی ـ ایرانی پیشرفت، عوامل مؤثر در تدوین و شکل‌گیری آن و بررسی اتخاذ تاکتیک‌های گوناگون برای تحقق سریع اهداف استراتژیک کلان کشور می‌باشد. به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی ایران و ایجاد مدل حکومتی جدید در قالب اسلام سیاسی در منطقه، جهت تداوم و تقویت هرچه بیشتر این مدل حکومتی، الگوی اسلامی ـ ایرانی پیشرفت بر مبنای توجه به معیارهای بومی به‌عنوان مهم‌ترین دغدغه در دستور کار قرار گرفت؛ این مؤلفه پس از دهه¬ی سوم انقلاب که دهه¬ پیشرفت و عدالت نام‌گذاری شده است، بیش‌ازپیش ضروری است. این مقاله می‌کوشد با روش توصیفی ـ تحلیلی و مطالعات کتابخانه‌ای ـ اسنادی به سؤالات زیر پاسخ دهد که شاخص‌ها و ارکان الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت کدم‌اند؟ در تدوین و شکل‌گیری الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، اعتدال‌گرایی در سیاست‌گذاری فرهنگی چه نقشی دارد؟ یافته‌های پژوهش حاکی از آن است، در جهت‌گیری متولیان امور فرهنگی در سطح کلان کشور در چند سال اخیر شاهد دو رویکرد سلبی و ایجابی در حوزه فرهنگ بوده‌ایم که یکی قائل به سخت‌گیری، اقتدارگرایی و کنترل‌پذیری در حوزه فرهنگ است ودیگری برعکس قائل به رهاسازی فرهنگی است. ازاین‌رو بازخورد و عملکرد متولیان مربوطه در حوزه¬ی فرهنگ، افراط‌وتفریط‌هایی بوده است که اعتدال فرهنگی را حلقه گمشده جامعه کرده است؛ بنابراین جهت‌گیری مبتنی بر میانه‌روی و اعتدال به‌عنوان نگرشی دینی ـ عقلانی در سیاست‌گذاری فرهنگی، اقتصادی، سیاسی می‌تواند در تحقق هرچه بیشتر الگوی اسلامی ـ ایرانی پیشرفت مؤثر باشد.
کلید واژگان :افراط‌وتفریط، اعتدال، اعتدال فرهنگی، پیشرفت، مهندسی فرهنگی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک