شهر به عنوان یک "منبع توسعه"، نیازمند مدیریتی پویا در تمامی ابعاد است. یکی از موضوعهایی که بیشتر شهرهای جهان با آن دست بهگریباناند، سوانح طبیعی است. بنابراین میتوان گفت در عرصه مدیریت شهری، مدیریت بحران و مقابله با سوانح طبیعی باید در اولویت برنامهریزی قرار گیرد، زیرا با یک برنامهریزی و مدیریت بحران صحیح میتوان امنیت و آرامش خاطر بیشتری را به شهروندان هدیه داد و جان انسانهای بیگناه زیادی را نجات داد. از این رو این پژوهش در راستای اهداف مدیریت بحران شهری، به دنبال ارایه الگویی مناسب برای برنامهریزی مدیریت بحران در منطقه 3 شهر اصفهان میباشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی بوده که اطلاعات مورد نیاز آن از طریق مشاهده میدانی، مصاحبه، مطالعه طرحهای صورت گرفته در رابطه با شهر اصفهان و نقشه 2000/1 این شهر به دست آمده است. سپس دادههای بدست آمده را از طریق نرم افزار GIS، Expert choise، Excel و مدل تاپسیس مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت و با توجه به شاخص های تراکم جمعیت و ساختمانی، درجه محصوریت، عمر ابنیه، کیفیت ابنیه و کاربری اراضی، نواحی منطقه 3 شهر اصفهان به صورت مقایسهای در ارتباط با بحران زلزله مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که ناحیه 9 دارای بدترین وضعیت میباشد و اگر قرار باشد یک طرح و برنامهریزی برای مقابله با اثرات بحران زلزله در منطقه 3 شهر اصفهان تدوین گردد باید این ناحیه در اولویت اول برنامه ریزی قرار گیرد.
کلید واژگان :برنامهریزی، مدیریت بحران، بحران زلزله، مدل تاپسیس، منطقه 3 شهر اصفهان.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک