ارزیابی تغییرات بیابان زایی در اصفهان با استفاده از فناوری سنجش از دور و شبکه عصبی مصنوعی

بيابان زايي، کاهش اکولوژيکي و بيولوژيکي زمين است که ممکن است به صورت طبيعي و يا غير طبيعي اتفاق بيفتد. فرايند بيابان زايي عمدتاً، مناطق خشک و نيمه خشک را تحت تاثير قرار داده و با شتابي فزاينده، کارايي سرزمينها را کاهش مي دهد، بنابراين شناخت اين پديده داراي اهميت اساسي است. در اين پژوهش به منظور بررسي بيابان زايي منطقه از تصاوير ماهواره اي لندست 5 و 8 بعنوان مبناي مطالعات استفاده گرديد. علاوه بر اين از نقشه هاي توپوگرافي 1:250000 و 1:50000 و نقشه هاي زمين شناسي نيز بعنوان مکمل استفاده شد. پس از تکميل پايگاه داده اطلاعاتي ابتدا به منظور بررسي بيابان زايي منطقه، شاخص هاي شوري خاک و شاخص پوشش گياهي NDVI بر روي تصاوير ماهواره اي اعمال گرديد. بر اساس روش شبکه عصبي مصنوعي MLP تغييرات کاربريها طي دوره 1986-2015 بررسي گرديد 5 کاربري در منطقه مورد مطالعه بر اساس روش طبقه بندي نظارت شدهFuzzy ARTMAP شناسايي شد. بر اساس بررسي هاي صورت گرفته بر روي تصاوير ماهواره اي شهر اصفهان حدود 260 کيلومتر مربع رشد داشته است. در طي همين دوره 29 ساله بخش هاي شرقي و جنوب شرقي شهر اصفهان بيشترين ميزان کاهش پوشش گياهي را نشان مي دهد که حدود 60 درصد نسبت به سال نخست مطالعه با کاهش مواجه شده است. بخش شمالي شهر اصفهان نيز از بخشهايي است که اين ميزان کاهش قابل توجه است. با کاهش پوشش گياهي در اين مناطق هجوم اراضي شور و بياباني در سال 2015 به چشم مي خورد که جايگزين مناطق با پوشش گياهي شده است. اين ميزان افزايش در مناطق بياباني و شور حدود 580 کيلومتر مربع است که بيانگر کاهش توان اکولوژيک و بيولوژيک منطقه است.

بيابان زايي، شاخص NDVI، شوری، لندست، شبکه عصبي مصنوعی، اصفهان