هدف از انجام مطالعة حاضر ، تأثير شدتهاي مختلف تمرين مقاومتي و استقامتي بر بيان -133a (mir PPAR ( و گيرندة فعالكنندة تكثير پروكسي زوم گاما RUNX2 ، ) -133a ) در مغز اسـتخوان γ ماه، 23 : سر موش صحرايي نر سالمند (ميانگين سني 40 . موشهاي صحرايي نر سالمند نژاد ويستار بود 4 /27ميانگين وزن: گرم) نژاد ويستار به پنج گروه مساوي هشتتايي شامل تمري نهاي مقاومتي و 38 استقامتي با شدت متوسط و شديد و گروه كنترل بهطور تصادفي تقسيم شدند. تمرينهاي مقاومتي متوسط ، درصد حداكثر ظرفيت حمل ارادي با استفاده از نردبان مقاومتي 80 درصد و 60 و شديد بهترتيب با شدت 80-110 درصد سرعت بيشينه و تمرين استقامتي با شدت شديد 60-70 تمري ن استقامتي با شدت متوسط با استفاده از تردميل جوندگان انجام شدند و هر دو نوع تمرين پنج روز در هفته بهمدت ، درصد سرعت بيشينه mir بيان، هشت هفته انجام شدند. بعد از پايان دورة تمرين PPAR و RUNX2 ، -133a در بافت مغز γ RT استخوان تيبيا ب ه روش اندازهگيري شد .تجزي هوتحليل آماري با استفاده ا ز آزمون كروسكا ل –PCR واليس در سطح mir انجام شد. اين پژوهش نشان داد كه ميزان بيان P ≤ 0.05 -133a 0.197) = P)، Runx2 (0.960 =P PPAR ) و ) در گروههاي تمريني با شدت بالا و متوسط در مقايسه با گروه كنتر ل P = 0.872) γ تفاوت معناداري نداشت؛ بنابراين، بهنظر ميرسد كه تغييرات سلولي متابوليسم استخوان پس از انجام چنين تمري نهايي به دورههاي طولانيتر تمرين ورزشي يا اندازهگيريهاي ديگري بهويژه در سطح پروتئوميكس نياز دارد كه بايد در پژوهشهاي آينده بررسي شود.
