بررسي نشانه معناشناختي گفتمان به‌ویژه گفتمان ادبی، ادبيات را به‌سوی پويايي و كاربردي شدن سوق می دهد. اين روش فرايندي حسي- ادراكي، سيال، زیبایی‌شناختی و ناپايدار است كه با عبور از روش برنامه مدار و با حضور عاملي انساني به‌طور ناگهاني شکل‌گرفته در مسیر توليد معنا قرار مي گيرد و فرايندي هنري، حسي و زيبا مي آفريند كه هيچ گونه نتيجه اي قطعي و از پيش تعیین‌شده ندارد. حضور ناگهاني و احساسي شوش گر، درروند آفرینش معنا باعث ايجاد فضاي تنشي و زيبا در كلام مي گردد. در نشانه- معناشناسي، حس، ادراک، تنش، عاطفه و تعامل به توليد و تحول معنا مي انجامد. اين روش برخلاف روش برنامه مدار و روش روايي، مكانيكي عمل نمي¬كند بلکه حالتی غیرمنتظره و ناگهانی دارد بنابراین به نتيجه¬اي قطعي و ثابت ختم نمی¬شود؛ به‌عبارت‌دیگر طبق برنامۀ خاص و مشخصي عمل نمي-كند تا نتيجه¬ای مشخص داشته باشد؛ بلكه فضايي تنشي و متزلزل بر معنا حاكم است. در اين مقاله شعر «سورۀ تماشای» سهراب سپهري از ديدگاه نشانه- معناشناسي بررسي مي شود تا پاسخ این سؤال داد ه شود. آیا سپهری با رویکردی احساسی و تنشی، جریان زیبا ساز، سیال و متکثر معنا را در این شعر رقم می زند؟
کلید واژگان :نشانه- معناشناسي؛سورۀ تماشا؛ بعد حسي- ادراكي؛بعد زیبایی‌شناسی؛ فضاي تنشي
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک