در شهرهای کنونی ایران، اکثر معابر و فضاهای عمومی محلات که کانون تعاملات اجتماعی ساکنان محله و عامل ارتقاء یک بافت به محله بودهاند، در حد مجاری عبوری تنزل مقام یافتند و زندگی اجتماعی از آنها رخت بر بسته است. بهگونهای که بدون هیچگونه بار فرهنگی و اجتماعی به حیات خود ادامه میدهند و این امر باعث تشدید بحران هویت و عدم سرزندگی در آنها شده است و این امر نیازمند توجه جدی برنامهریزان شهری در جهت ارتقاء حس سرزندگی در این فضاها میباشد. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی میزان اهمیت و رضایت از شاخصها و گویههای سرزندگی در خیابان امام خمینی (ره) میباشد که استراتژیهایی برای تقویت آن ارائه میگردد. پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت، توصیفی-تحلیلی و به لحاظ هدف کاربردی میباشد. جمعآوری اطلاعات بهصورت برداشت میدانی و پرسشنامهای صورت گرفته است. شاخصهای پژوهش شامل شاخصهای فرهنگی-اجتماعی، کالبدی-فضایی و اقتصادی-رفاهی میباشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه استفادهکنندگان از این فضای شهری میباشد که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه 384 به دست میآید که نمونهگیری پژوهش بهصورت نمونهگیری احتمالی تصادفی ساده صورت گرفته است. روایی پرسشنامهها از طریق متخصصین امر و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ و با ضریب 751/0 مورد تأیید واقعشده است. جهت تجزیهوتحلیل اطلاعات از مدل واکر (1996) ماتریس رضایت-اهمیت استفادهشده است تا میزان رضایت و اهمیت هر یک از شاخصهای پژوهش شناسایی و در جهت بهبود وضعیت آنها استراتژیهای پیشنهادی ارائه گردد. نتایج این پژوهش نشانگر این است که در بعد فرهنگی-اجتماعی گویه وجود فضاهای تجمعی و تعاملات اجتماعی بیشترین میزان اهمیت و گویه امنیت در تردد سواره و پیاده بیشترین میزان رضایت، در بعد کالبدی-فضایی گویه تنوع کاربریها بیشترین اهمیت و گویه فعالیت شبانهروزی کاربریها بیشترین رضایت و در بعد اقتصادی-رفاهی گویه سهولت دسترسی به حملونقل عمومی بیشترین اهمیت و گویه آسایش روانی بیشترین میزان رضایت را کسب نمودهاند.
کلید واژگان :سرزندگی، مدل مایکل واکر، فضاهای شهری، خیابان امام خمینی.
ارزش ریالی : 150000 ریال
با پرداخت الکترونیک