بازداشت موقت در سیاست کیفری ای ان

بازداشت موقت قرار تأميني است که بر اساسآن متهم در تمام يا در بخشي از دوران تحقيقات مقدماتي يا دادرسي بايد زنداني شود. اين قرار شديد ترين نوع قرار هاي تأمين کيفري است.از آنجا که قرار بازداشتموقت با اصل برائت و آزادي رفت و آمد افراد مغاير است و نتايج زيان بار آن غير قابلجبران مي باشد، قانونگذاران درباره مشروعيت به کارگيري آن ترديد داشته و سعي کردهاند آن را از اختيار قاضي خارج کنند و تحت قاعده و قانون در آورند تا دادرساننتوانند به اراده و دلخواه خود افراد را بازداشت کنند. بازداشت ، اصطلاح حقوق کیفری به معنای حبس متهم در جریان تحقیقات مقدماتی که گاهی تا پایان رسیدگی ماهوی و صدور حکم و شروع به اجرای آن ، ادامه می یابد. این اصطلاح دربارة اموالی نیز که در اجرای مفاد احکام دادگاهها یا تعهدات مندرج در سند رسمی ، توقیف می شوند و همچنین در وثیقه ای که دادسرا به عنوان تأمین ازمتهم اخذ می کند، به کار می رود. دراین صورت ، بازداشت وصفی است که مرجع ذیصلاح به مال معین می دهد و آثاری مانند عدم امکان نقل وانتقال ، و ضبط وثیقه درصورت عدم حضور متهم ، برآن مترتب می شود بازداشت متهم که از آن در حقوق کیفری ایران به توقیف احتیاطی نیز تعبیر شده است عبارتست از سلب آزادی از متهم و زندانی کردن او در طول تمام یا قسمتی از تحقیقات مقدماتی که ممکن است تا صدور حکم قطعی و یا اجرای آن ادامه یابد و هدف از آن حصول اطمینان از دسترسی به متهم، حضور به موقع وی در مرجع قضایی، جلوگیری از فرار یا اخفای وی و یا امحاء آثار جرم و تبانی با شرکاء و معاونین احتمالی جرم می¬باشد

بازداشت، متهم، بازداشت موقت، صدور حکم، حقوق کیفری، قانون آیین دادرسی کیفری