سابقه و هدف: این مقاله به مرور پژوهش های مختلف در زمینه ی استفاده از ایمپلنت ها در نقایص استخوانی می پردازد. نقیصه ی استخوانی به دلایل مختلفی مثل تصادفات، تومور ها و ... اتفاق می افتد. پر کردن نقیصه به وجود آمده مهم ترین دغدغه جراحان است. در این زمینه از مواد مختلفی بهره گرفته شده است که می توان آنها را در 4 دسته قرار داد: اوتوگرافت ها، آلوگرافت ها، زنوگرافت ها و پیوند مواد سنتز شده مثل داربست/سلول. در این خصوص اغلب از موادی استفاده می شود که خصوصیت القای استخوانی داشته باشند که به آنها مواد استئواینداکتیو می گویند. همچنین از مواد استئوکنداکتیو استفاده می شود که به عنوان داربستی رشد آتی استخوان را هدایت کند. مواد و روش ها: مقالات مختلف از منابع مختلف اینترنتی جمع آوری گشته و مورد مطالعه قرار گرفتند. تا کنون از موادی مانند کلاژن، آلژینات، کلسیم فسفات، کلسیم سولفات، مرجان، صدف، پلاکت، مغز استخوان آسپیره شده، هورمون های رشد، ماتریکس استخوانی دمینرالیزه شده،پروتئین مورفوژنیک استخوان و ... استفاده شده است. نتيجه گيری: برای به دست آوردن بهترین نتیجه در پیوند زدن مواد جایگزین شونده استخوانی بهتر است یک ماده ی استئوکنداکتیو و یک ماده ی استئواینداکتیو به صورت هم زمان استفاده شود.
کلید واژگان :شکستگی استخوان، نقیصه استخوان، ایمپلنت، گرافت
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک