نيلوفر از زمره گياهاني است كه در آيين و اديان مختلف توجه بسياري را به خود معطوف كرده است. نيلوفر در رويكردهاي اسطوره‌اي و نمادين با مفاهيمي چون رويش و زايش و باروري مرتبط است.بررسي نماد نيلوفر در نگاره هاي دوران هخامنشي و ساساني و بازتاب اين نماد در هنر دوره اسلامي موضوع اين مقاله است. كه براي نيل به اين هدف؛ جايگاه اين نماد در تمدن‌ایران باستان واسطوره هاي مرتبط با آن در اديان ايران باستان ، همچنین ارتباط اين نقش با گل شاه عباسي، مورد تحليل قرار گرفته است.سوالات اصلي اين تحقيق؛ تحلیل مفهوم نمادين نيلوفر، تلقي آن به عنوان نماد آفرينش و باروري در ايران باستان و ارتباط آن با آب و همچنين حضور اين نماد در هنر اسلامي مي باشد.با توجه به اينكه روش كار در اين مقاله توصيفي ـ تطبيقي و يافته اندوزي به شيوه كتابخانه اي است، بدين منظور جايگاه نماد نيلوفر در اسطوره‌هاي ايراني، با هدف روشن ساختن كهن الگويي آن مطرح مي‌شود كه از طريق اين بررسي مفاهيم نهفته در پس اين نقش مايه و ارتباط آن با نمادهاي وابسته بيان مي شود. یافته اصلی این پژوهش این نکته است که نقش نیلوفر همانند سایر هنرهای کاربردی و تجسمی دارای یک روند تحول و سیر تکاملی در طول دوره‌های مختلف باستان به خصوص در دوره اسلامی بوده است ، بطوریکه سیر تحول نقش این گل، تحول آن را از یک هنر آیینی به یک هنر کاربردی نشان می‌دهد.
کلید واژگان :نماد، نيلوفر آبي، ايران باستان، دوران اسلامي، شاه عباسي
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک