در اين مقاله به امکان سنجي استفاده از آبگرمکن بيوگازسوز براي گرم کردن يک کويل داخلي در ساختمان يک رآکتور ترکيبي بيوگاز به منظور افزايش توليد بيوگاز پرداخته شده است. در طراحي رآکتور ترکيبي از سه تجهيز استفاده شده است. از همزن مکانيکي براي همگن کردن خوراک براي افزايش بازده، از سرپوش گازي براي جمع آوري بيوگاز مخزن خروجي و از کويل داخلي براي گرم کردن محتويات داخل رآکتور براي افزايش توليد استفاده شده است. ظرفيت کلي رآکتور که همان ميزان بارگيري اوليه مي باشد، ١٢ تن پهن تازة گاو و آب مي باشد که با نسبت ١ به ١ ترکيب شده اند، و از آن پس روزانه ٨٠ کيلوگرم مي باشد. براساس محاسبات نرم افزاري ميزان گاز توليدي در حالت متعارف و بدون تجهيز برابر ١٠٢٣ ليتر در روز است. با ٢٠ و ١١٠ درصد افزايش توليد نسبت به ، به کار بردن همزن، سرپوش و کويل به ترتيب ٤٠ مدل ساده را داراست. نتايج علمي نشان مي دهد که بيوگاز توليدشده کمتر از مقدار مورد نياز براي مصرف است و مقدار ١٢٣ ليتر کسري در هر روز را نشان مي دهد. بنابراين استفاده از کويل با گرمکن بيوگازسوز در منطقة آب وهوايي مورد مطالعه (شهرستان خوي) مقرون به صرفه نيست.
کلید واژگان :انرژي، رآکتور بي هوازي، طراحي سيستم بيوگاز، آبگرمکن بيوگازسوز، کويل داخلي
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک