هستی شناسی ارتباطات دینی، کارکردها و آسیب های موجود در برقراری ارتباط دینی هدفمند

ارتباط با خداوند متعال، خالق جهان، اولین، آخرین و مهمترین ارتباط است. آغاز زندگی با اوست و پایان زندگی نیز با اوست و ما، آدمیان، در چرخه این ارتباط جایگاه و موقعیت خود را می یابیم و تکامل خود را در این راه طی می کنیم و به دست می آوریم.در این جهان بزرگ، که همچون یک سازمان بزرگ فراجهانی است، پیامبران خداوند متعال، نه تنها پیام آوران وحی خداوندی هستند، بلکه در حقیقت سازندگان و مدیران جوامع انسانی بودند. مدیریت أنبیاء ریشه در تعالیم الهی دارد، بهمین دلیل است که هیچگاه انسانها از این تعالیم بی نیاز نبوده اند. این مدیریت پیامبرگونه، همیشه در این صدد بوده است که با ارتباطات سالم، صحیح، اخلاقی، هدایت محور و کمال گرا، انسان را با خداوند متعال، انسانها و جهان پیوند دهند و وی را بر اساس ارتباطات انسانی- الهی و بر پایه فطرت انسانی و تعالیم وحیانی الهی تربیت نمایند.انسان در این چرخة ارتباطی میان زمین و آسمان و با مدیریت پیامبرگونه، عنصر اساسی و در حقیقت کارگزار اصلی ارتباطات به شمار می آید که در این سازمان بزرگ فراجهانی در تلاش است که راههای گوناگون برقراری پیوندهای استوار و محکم را کشف و برای پیشرفت جامعه بکار گیرد. در این مقاله، نویسنده با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و با بهره گیری از نظریات تربیت شهید مطهری سعی درتبیین مفهوم ارتباطات دینی و آسیب های موجود ان دارد.

ارتباط دینی، شهید مطهری، آسیب شناسی، هدفمندی