بررسی و تبیین مفهوم تأویل در قرآن از منظر فریقین

رآن کریم چراغ روشنی است که فروغ تابناکش به خاموشی نگراید. سرچشمه و دریاهای دانش امت که وسعت مقاصد و معانی غیب و شهودش بینهایت است. قرآن کریم با فصاحت لفظ، بالغت اسلوب و اعجاز نظم، همة حقایق را تبیین میکند، تا فقیه از آن احکام الهی را استنباط کند؛ حکیم به حقیقت نظام موجودات برسد و مفسر به معانی و معارف آن دست یابد.در میان مباحث تفسیری، همواره بحث از تأویل آیات و مفاهیم قرآنی مورد توجه مفسران بوده است. با توجه به اینکه قرآن کریم مشتمل بر آیات محکم و متشابه است. مقصود خداوند متعال از آیات محکم با داللت ظاهری متن بر معنا قابل کشف و درک است؛ امّا در خصوص آیات متشابه چنین نیست؛ بلکه نیاز است آنها را تأویل به آیات محکم نمود؛ از اینرو بحث از تأویل از مباحث مبنایی در علوم مختلف اسالمی است که هر گونه نگرش به این مقوله تأثیر مستقیم و بنیادین در تمام علوم اسالمی خواهد گذاشت. مقالة حاضر، با روش توصیفی و تحلیلی به مسألة »حقیقت تأویل از منظر فریقین« میپردازد و به این نتیجه دست یافته است که از منظر مفسرین بین تفسیر و تأویل تفاوت وجود دارد؛ در نتیجه تأویل در قرآن کریم و همچنین روایات اسالمی مصادیق مختلفی از قبیل تحقق خارجی امر، نتیجه و عاقبت امر، تعبیر خواب و ... دارد و در نهایت از منظر شیعیان تأویل درشمارمباحث جدی قرآنپژوهان و اصحاب تفسیر بوده است

قرآن، تفسیر، تأویل، شیعه، سنی