شهر الکترونیک رهیافتی برای رسیدن به توسعه پایدار شهری

پایداری، توسعه پایدار، توسعه پایدار شهری، پایداری اجتماعی، پایداری اقتصادی، پایداری زیست محیطی و مفاهیم دیگری که با پیشوند یا پسوند پایداری ساخته شده است همگی بر شکل گیری شرایطی ناظر است که بویژه در دهه های پایانی قرن بیستم به دنبال افزایش آگاهی انسان نسبت به رو به پایان گذاردن تدریجی منابع طبیعی جهان و به خطر افتادن حیات در زیستبوم به سبب سبک زندگی نابخردانه و خودخواهانه انسان را گوشزد می کند. مفهوم توسعه پایدار که در ادبیات جهانی برای نخستین بار در سال 1987 و به دنبال انتشار گزارش کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد مطرح شد. تا اوایل دهه 1990 میلادی ادبیات توسعه پایدار روی توسعه پایدار شهری کمتر متمرکز بود اما از آنجایی که بیش از 50 درصد جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و این رقم روز به روز بیشتر می شود و شهرها عامل اصلی ناپایداری هستند بدون شک بحث از پایداری و توسعه پایدار بدون توجه به توسعه پایدار شهری بی معنی خواهد. توسعه پایدار شهری مبین توسعه ای متعادل، همه جانبه و عدالت محور بر پایه تفکر سیستماتیک و نظام یافته است و بر سه محور اساسی پایداری زیست محیطی،پایداری اقتصادی و پایداری اجتماعی استوار است. مشکل اساسی که امروزه در پیش روی برنامه ریزان شهری قرار دارد چگونگی اعمال سیاستها و برنامه های پایداری در شهرها است. این مقاله سعی دارد نقش شهر الکترونیک به عنوان پدیده ای نو ظهور در عصر اطلاعات که فلسفه وجودی و هدف اساسی آن بهبود زندگی انسان ها است را در رسیدن به توسعه پایدار شهری نشان دهد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و جهت گیری آن کاربردی است. این مقاله ابتدا به بررسی توسعه پایدار، توسعه پایدار شهری و شاخص ها و ویژگی های آن، سپس به بسط مفهومی شهر الکترونیک، ویژگی ها و کاربردهای آن پرداخته و در نهایت آن دسته اثرات و ویژگی های شهر الکترونیک که به توسعه پایدار شهری کمک می کند مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و این نتیجه حاصل آمده است که شهر الکترونیک در صورتی که به شکلی خردمندانه و معطوف به آرمانهای انسانی بکار گرفته شود منطبق با اهداف سیاستهای توسعه پایدار شهری است و می تواند به عنوان کاتالیزور(شتاب دهنده) برای رسیدن به توسعه پایدار شهری عمل کند.

توسعه پایدار، توسعه پایدار شهری، شهر الکترونیک، فناوری اطلاعات و ارتباطات