تاثیر داستان‌های مثنوی معنوی بر رشد مهارت‌های تفکر انتقادی دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر استفاده از داستان‌های مثنوی معنوی بر رشد مهارت‌های تفکر انتقادی دانش‌آموزان دوره اول متوسطه شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمايشي و طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل و آزمايش است. جامعه آماري را كليه دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر تهران که در سال تحصیلی 1397-1396 مشغول به تحصيل بوده اند تشكيل مي دهد. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش، پرسشنامه تفکر انتقادی واتسون – گلیزر که از آن به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. در زمان اجرای جلسات،گروه آزمایش تحث تاثیر مستقل ( داستان های مثنوی معنوی) طی 16 جلسه در 8 هفته قرار گرفت و گروه کنترل به شیوه سنتی و مرسوم آموزش دیدند. پس از تعدیل نمرات پیش آزمون، تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در متغیر تفکر انتقادی در سطح آلفای 01/0 معنادار بود؛ میانگین تعدیل شده گروه آزمایش (95/33) بیشتر از میانگین تعدیل شده گروه کنترل (07/25) بود که نتیجه گرفته می شود آموزش داستان‌های مثنوی معنوی در رشد تفکر انتقادی و مولفه‌های آن از جمله مؤلفۀ استباط (F=0.18 , sig=0.83)، شناسایی مفروضات (F=0.75 , sig=0.47 )، مؤلفۀ استنتاج (F=0.43 sig=0.64)، مؤلفۀ تفسیر (F=0.34 , sig=0.71) و مؤلفۀ ارزیابی (F=1.29 , sig=0.28) مؤثر بود. (p>0.05).

داستان، مثنوی معنوی، تفکر انتقادی، استنباط، استنتاج، شناسایی مفروضات، تفسیر، ارزیابی.