سازمان پیمان آتلانتیک شمالی بهعنوان یک سازمان بینالمللی دفاعی که با هدف تأمین امنیت جمعی در برابر بلوک شرق (شوروی) تشکیل شده بود، نه تنها با از میان رفتن این بلوک دچار اضمحلال و فروپاشی نگردید، بلکه با ارائهی تفسیری جدید از نقش و مسئولیت خود مثل تأمین امنیت انرژی جهانی، مبارزه با دزدی دریایی، حملات سایبری، مبارزه با نقض حقوق بشر، حمایت از گسترش نظام لیبرال دموکراسی و بازار آزاد، کنترل سلاح¬های کشتار جمعی و ... توانست به حیات خود ادامه دهد. در این میان، جمهوری اسلامی ایران بهعنوان یک کشور مخالف نظام موجود بینالمللی و مخالف سیاستهای غرب از جایگاه بالایی در میان اعضای ناتو در ترسیم اهداف راهبردی و امنیتیشان برخوردار است؛ بهخصوص در رویکرد نوین امنیتی ناتو که در نشستهای لیسبون و شیکاگو به ترتیب در سالهای 2010 و 2012 میلادی به تصویب اعضای سازمان رسید، آنها نگرانی خود را از ماهیت و روند فعالیتهای هستهای جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده و از لزوم مقابله جدی با آن سخن گفتند. غرب بهنوعی در رویکرد جدید امنیتی خود، جمهوری اسلامی ایران را بهعنوان "دگر" و دشمن خود تلقی کرده است. با این پیشفرض، هدف این پژوهش پاسخ به این پرسش است که جایگاه جمهوری اسلامی ایران در رویکرد نوین امنیتی ناتو به چه شکل می‌باشد؟ یافتههای تحقیق حاضر که با روش اسنادی و کتابخانهای گردآوری شده است، حاکی از آن می‌باشد که ناتو با تغییر تعاریف امنیتی خود از مفاهیم سخت به نرم، سعی در گسترش حوزهی نفوذ و عمل خود نموده است و با تغییر تعاریف ناتو از مسئولیتها و وظایفش ("خود" و "دگر") در مفاهیم ناتو نیز تغییر پیدا کرده است. بنابراین، با بررسی رویکرد نوین امنیتی ناتو نسبت به جمهوری اسلامی ایران، قابل ذکر است که این سازمان و در رأس آن ایالات متحدهی آمریکا با "دگر" تلقی کردن جمهوری اسلامی ایران، سعی در امنیتی جلوهدادن مسائل مرتبط با ایران بهویژه پروندهی هستهای ایران مینماید.
کلید واژگان :ناتو، مفهوم نوین راهبردی، نشستهای لیسبون و شیکاگو، سازهانگاری، ایران.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک