پروین اعتصامی(1320-1285ش)، از شاعران برجسته‌ی عصر رضاشاهی است؛ عصری که غلبه‌ی نظام سانسور و فشار اختناق حاکم بر آن، امکان طرح مستقیم اندیشه‌های اجتماعی و بیان نقد‌های سیاسی را به‌شدّت سرکوب نمود. امّا پروین، به‌عنوان تنها شاعر این دوره که دیوان شعری خود را نیز در همان عصر به چاپ رسانید با تکیه بر خلاقیّت هنری و استعداد شاعری و آفرینش شگردها و ابزارهای خاصّ خود، از این نیروی تهدید و فشار موجود فرصتی فراهم ساخت تا با نظام سانسور حاکم به مبارزه پردازد. استفاده از شگردهای روایی خاصّی چون مناظره‌پردازی، تمثیل‌سازی، بهره‌گیری از طنز و گسسته‌سرایی و... و نیز ویژگی‌های مختلف ساختاری در سطوح کوچک‌تر بافت شعری، امکانات جدیدی فراهم نموده است تا با ایجاد نوعی خودسانسوری که در مورد اعتصامی بیش‌تر به سازشی اعتلا‌یافته و زیرکانه قابل تعبیر است، بعد هنری شعرهایش را نیز تقویت کند. بدین‌ترتیب مقاله‌ی حاضر با هدف تحلیل جوانب مختلف این موضوع و بررسی شیوه‌های انتقادی پروین، بررسی زبانی و ساختاری شعر او را با تکیه بر شیوه‌ای تحلیلی- آماری مورد توجّه قرار داده‌است.
کلید واژگان :پروین اعتصامی، اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی، سانسور، خودسانسوری
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک